"bana böylesi garip duygular, bilmem neye gelir nereye gider"

Bazı günler yalnızca şairlerin söyledikleri ekseninde yaşayan, yalnızca onları duyan, anlayan duygusal bünyem bugün de tam da böyle bir gününde.
Güç nerede? Elimi uzattığımda erişebileceğimi hissediyorsam uzatmalı mıyım elimi? Ben korkak olmadığımı sanarken en büyük korkuların dibinde kendi içime saklanmış bekliyor muyum yoksa? Elimi uzatsam, bir adım atsam. Beni üzenlere en çok hata yapma şansımı elimden aldıklarını hissettiğim için kızarım. Çünkü kendini korumaya programlı olan insan aynı hataya düşme ihtimalini göre göre daha ne kadar uzatır ki elini. Tek ihtimal karşımdakinin bana elini uzatması. Ama ya ben bir şeyleri değiştirebilecek yerde dururken korkumda değiştiremiyorsam. İşte bu başlık böyle bir şey. Bazı duygular gelir gider, neden gelir nereye gider bilinmez. Yaşam bazen kanalın karşısındaki Barcelona kadar gerçek, kanalın karşısındaki Barcelona kadar yalan çünkü.