23 Temmuz 2009 Perşembe

plan yapmayı bıraktım.

Tuhaf bir durum bu. İnsanın hiçbir planının gerçekleşmemesi, gerçekleşmeme kelimesini kullanmak da yersiz, daha oraya varmadan sürekli planlarını değiştirmek zorunda kalması, sonunda yaptığı planların aslında kendisine ait olmadığını anlayıp her şeyi oluruna bırakması. Plan yapmaktan akışa bırakmaya geçmesi. Hayatı rölantiye alması. En tuhafı ve en güzeli de yapılan tüm planlarda ya da gelişen tüm olaylarda iyi bir şey olması, her yeni gelişmenin öncekinden daha iyi bir şey getirmesi. Bazen inandığın o sihirli güce, o bir şeylerin seni bir yere çağırıyor olması durumuna yeniden inanmak istemek. Hayatta bazen kontrolü isteyerek bırakmak ya da kontrolü bıraktığını sanmak ama aslında olup biten her şeyde iyi bir yön bularak kontrolü elden bırakmamak.
Kontrolün ne kadarı benim olmuştu ki zaten... Ben ne kadar istedim bu kararları vermeyi, ne kadarını vermek zorunda kaldım... Belki de bugün verdiğim en yerinde karar, gerçekleşen tek planımdı, o da o küçük hamburgeri yemekti.

2 yorum:

dizi günlükleri / Bilir Kişi Raporu dedi ki...

"tanrıyı güldürmek istiyorsan ona planlarından bahset" cümlesini okuduğumdan beri ben de plan yapmayı bıraktım. Hiçbir planım olmuyor çünkü. Ah, bir de Murphy tabii, hep yanımızda zaten, peşimizi bırakmadı hiç.

daisy dedi ki...

Murphy'ye inanmıyorum:) Demek senin de hiçbir planın gerçekleşmiyor... Ne oldu bize böyle ya:) Eskiden ya gerçekleşirdi planlarımız ya da gerçekleşmediğinde üzülür, sinirlenirdik. Şimdi bunlardan geçtik, evrenle harmoni içinde yaşama safhasına geldik sanırım:)

İzleyiciler