İnsan ait hissettiği yer neresiyse orada yaşamalı. Oradan uzakta da fazla zaman geçirmemeli. Öyle kahramanlıklar yapıp, cesaretini toplayıp başka bir ülkeye yerleşmemeli, alışmamalı. Çünkü sonra kafa öyle bir karışıyor ki. Bir gün döneceğinden eminsen, hatta şu anda bile kalmak istediğinden emin değilsen, o zaman döneceksin zaten. Ama işte o emin olamama hali, alışmak başka bir şehre, oraya da kendini ait hissetmeye başlamak. Geldiğinde boğazı özlerken, Spree de neymiş, boğaz hasretini gidermez ki derken, şimdi kanalı özleyeceğini fark etmek. Boğazın kenarına oturup saatlerce denizi izleyemezsin çünkü. Veya gecenin bir yarısı şarabını alıp bir kenara kurulup yudumlayarak tadını çıkaramazsın boğazın. Sana ait olduğunu düşünür, kendini ait hissedersin, ama o kadar. Trenleri özlemek bir de. Kafanı cama yaslayıp saatlerce gidebileceğini hissettiğin trenleri. Öte yandan minibüsleri hiç özlememiş olmak. Yalnızca spreeyle, trenle bitse iyi. Sahip olduğun özgürlüğü özleyeceğini bilmek en çok. Bağımsız olduğunu, her halinle kendin olduğunu ve bunun için yargılanmadığını, eleştirilmediğini hissetmeyi özleyeceğini bilmek. Kendi kendine yıllar boyunca geliştirdiğin, farklı durumlarda etkinleştirip kullandığın, bu yeni şehirde kullanmamak için elinden geleni yaptığın ve sonunda başardığın davranış kalıpları/kuralları/şablonlarını raftan indirmek, tozunu almak. Onlara ihtiyacın olacak çünkü, evet, maalesef olacak.
Gidilecek yol bitmez istersen, bazen yollar iyi gelir insana. Bazen de yerleşmek, artık, sonunda yerleşebileceğni hissetmek.
2 yorum:
Senin kafan çok karışmış harbiden. Göç eden birisi olarak sana rahatlıkla söyleyebilirim ki geri geldiğinde buraya da hemen alıçacaksın :) Senin de kanına girdi çünkü bukalemun özelliği. Artık her yere adapte olabileceksin. Ama çok acı bir şey daha var tabii, kendini hiçbir yere ait hissetmeyeceksin.
İşte ben de onu diyorum:) Alışmak değil artık sorun, ait hissetmemek, ne buraya ne oraya.
Yorum Gönder